یاد باد آن روزگاران یاد باد

 یاد جبهه بخیر که دانشگاهخودسازی بود و کنکورش صداقت و اخلاص و متون آنرا انتشارات شهادت در کربلا با مرکبخون به چاپ میرساند.

یاد موقعیت هایی‌ بخیر که کسی به فکرموقعیت نبود و قرارگاههایی که دل را بی قرار میکرد

 یاد سنگر بخیر که به غارثور میماند و ایستگاه صلواتی که محل استراحت ملائک بود.

 یاد جاده بخیر که ترجمهصراط المستقیم بود‌ و به تفکر چپ و راست مهر باطل شد می زد

 یادمعبر بخیر که به پلصراط می ماند و به سنگر کمین که فاصله بین دنیا و آخرت بود

 یاد آبادان بخیر که بهآبادی دل می پرداخت، خرمشهر که خرم به خون شهیدان شد، بستان که مزرعه عشق بود وسوسنگرد

 یاد هویزه بخیر که علمالهدی را تربیت کرد، دهلران که مردمان ساده ای داشت، موسیان که قوم موسی را بهمسخره گرفت، مهران که بوی مهربانی میداد.

 کله قندی که مرگ در آن ازعسل  شیرین تر بود، قلاویزان که نردبانعروج بود و مجنون که داستان لیلی را بهتر بازگو می کرد

یاد هور العظیم بخیر کهعظمت اسلام را به نمایش گذاشت، کارون که بارها به رنگ خون در آمد و اروند که روندجنگ را تغییر داد

 یاد فاو بخیر که کلاسوفاداری بود، دریاچه نمک که دل را به شور می انداخت و کانال ماهی که به زیباییآکواریوم‌ پایان داد.

 یاد شلمچه بخیر که تکراراُحُد و عاشورا بود و طلائیه که ارزش طلا را شکست.

 یاد کلاه آهنی بخیر کهنگهبان سجده گاه ملائک بود،چفیه که سجاده عبادت بود وپلاک که شماره پرواز را نشان میداد.

 یاد لباسهایی بخیر که هیچدرجه ای نداشت، لباسهایی که ساده و بی اتو بودند پوتین هایی که بدون واکس بودند و هیچگاهبر پدال بنز و پورشه و لامبورگینی قرار نگرفتند.

 یاد آفتاب جبهه بخیر که به گرمی می تابید وماهش که شرمنده ماههای زمینی بود و ستارگانش که به ستاره های زمینی چشمک می زد وعطرش که بوی باروت میداد.

 یاد گلوله هایی بخیر کهقاصد وصال بودند و ترکش هایی که امر به معروف می کردند.

یاد گونه هایی بخیر کهبرآن اشک استغفار می غلتید و محاسنی که بر آن غبار تبرک می نشست، دعای کمیلی کهپایانش پاکی بود و قنوتی که در آن توفیق شهادت طلب می شد

 یاد پیکرهایی  که هیچگاهبرنگشت، یاد مادرانی بخیر که بی صدا می گریستند و بچه هایی که هیچ گاه پدرانشان راندیدند.

 یاد لبخندهایی بخیر کهقهقهه شهادت بود، دستانی که به عباس اقتدا کردند و پاهایی که زوتر به بهشت پیوستند.

 ما ماندیم و ما،، ماماندیم و درد فراق یاران، ما ماندیم‌ و بار مسئولیت، ما ماندیم و شرمندگی.

 خدایا در محضر شهدا ما راشرمنده مکن